De kracht van een dystopie is dat deze ons een negatief spiegelbeeld voorhoudt: hedendaagse kwalen worden tot hun uiterste consequentie doorgevoerd en onthullen een achterliggende teneur, een verborgen kwaadaardigheid. 

Atwood thematiseert de biologische sekseongelijkheid en de sociale repercussies hiervan in een samenleving die lijdt aan een mengelmoes van radicale dogmatische invloeden. Het geschetste scenario is weliswaar onwaarschijnlijk, de verhaallijn is volkomen geloofwaardig. De hoofdpersoon is rebels, humaan en sensitief zonder sentimenteel te worden, tegen de achtergrond van dreiging, terreur en mogelijk verraad. Menselijke waarden worden verdedigd in strijd met het regime dat het individuele, particuliere leven ondergeschikt maakt aan vermeende belangen van het collectief, een thema dat zich uitstrekt over het menselijke bestaan sinds de vroegste verschijningen van staatsvormen, zonder iets van zijn actuele urgentie te verliezen.